One in a billion
India telt meer dan één miljard mensen. Wie zijn ze? En wat doen ze iedere dag? De redactie vraagt het hen voor u
Ambika Mukherjee (35) trouwde voor Indiase begrippen laat. Anderhalf jaar geleden trad zij in
het huwelijk met een Indiase man uit de IT-wereld. Vrijwel direct verhuisden zij naar Phoenix
in de Verenigde Staten waar hij voor hun huwelijk al werkte. Ambika werkte in haar thuisstad
Kolkata als lerares geschiedenis en Engels in het middelbaar onderwijs. In Phoenix geeft zij nu
bijles. Na bijscholingen wil zij als volwaardig docente voor de klas terugkeren.
Wat heb je gedaan vandaag en wat zijn je
plannen voor de rest van de dag?
Studeren! Ik ben hard bezig om mijn onderwijsbevoegdheid
te behalen en dat betekent
hard studeren. Eigenlijk is het belachelijk dat
ik na bijna tien jaar ervaring voor de klas hier
in Amerika weer opnieuw moet studeren om
mijn lesbevoegdheid te behalen. Maar het zij
zo. Ik bid elke dag tot Sarasvati dat het vlot
gaat, want ik vind het frustrerend en vernederend
dat ik niet voor de klas mag staan. Als
bijleslerares sta ik wel eens in de klas met een
pas afgestudeerde docent. Die jongen weet
nog niets! De kinderen en ouders dachten in
het begin dat ik de docente was.
Je bent voor Indiase begrippen laat getrouwd.
Waarom?
Mijn ouders zijn jaren bezig geweest om een
geschikte echtgenoot voor me te vinden. Maar
dat liep op niets uit. Indiase mannen zijn bang
voor mij omdat ik hoogopgeleid, zelfstandig
en zelfverzekerd ben. Ik ben niet volgzaam
zoals Indiase mannen van hun vrouw verwachten.
De meeste huwelijkskandidaten stelden
als eis dat ik zou stoppen met werken en thuis
zou gaan zitten. Dan haakte ik steeds af.
Hoe vonden je ouders dat?
Ik heb heel veel ruzie met mijn ouders gehad.
Ze vonden dat ik niet normaal was. Bovendien
vonden ze dat ik hen gezichtsverlies gaf door
steeds kandidaten af te wijzen. Maar een
leven binnenshuis is gelijk aan niet leven. Dan
zou ik liever nog mijn leven lang ongehuwd
blijven. Natuurlijk wilde ik diep in mijn hart
een man en kinderen. Dus bleef ik bidden dat
de goden mij een man zouden geven.
Mijn ouders hadden de moed opgegeven
om mij als modelvrouw het huis uit te laten
gaan. Ik heb minnaars gehad en ik ben niet
als maagd het huwelijk ingegaan. Hoewel
wij er nooit over spraken, wisten mijn ouders
dat. Maar ik heb hun rol als opvoeders
altijd gerespecteerd en heb gewacht tot er
zich door hun inspanningen een geschikte
kandidaat zou aandienen. Zelf met een
partner aankomen, zoals hier in Amerika
normaal is, is voor mij nooit een optie
geweest.
Je bent nu toch getrouwd. Hoe heb je je
man ontmoet?
Op een dag was het raak. Er was weer een
reactie gekomen op een bericht van mijn
ouders in de wekelijkse bijlage met huwelijksadvertenties
van een krant. Er kwam
een mailwisseling op gang tussen mijn
ouders en die van mijn man. Er volgde een
ontmoeting. Nog een tweede. Toen stelden
onze ouders mijn man en mij aan elkaar
voor. Het klikte meteen. En hij is heel knap!
Hij zat er niet mee dat ik wilde werken. Dat
vond hij normaal. Zijn tijd in Amerika heeft
hem veranderd op dit punt, zegt hij zelf.
Binnen een maand na onze ontmoeting zijn
we getrouwd. Twee weken na het huwelijk
zijn we samen naar Amerika gevlogen.
Hoe vind je het dat je in Amerika woont in
plaats van in India?
Ik denk dat ik niet met een traditionele
Indiase man in India had kunnen trouwen.
Die zijn veel te conservatief voor mij. Het
liefst zou ik in India wonen. Dat is mijn
thuis. Maar het leven hier is goed. En zolang
het nodig is om geld te verdienen voor onze
families en voor onze toekomst, zullen we
hier blijven.
Hoe zie je je toekomst?
We zijn samen redelijk gelukkig. Financieel
is alles op orde. Maar in anderhalf jaar
huwelijk ben ik nog steeds niet zwanger en
dat geeft de nodige spanningen. Gelukkig
steunen we elkaar. Met mijn man, met
mijn baan, met wie weet een leven terug
in India, en vooral met een gezin, is mijn
leven compleet. Ik zou aan iedereen die dit
leest willen vragen voor mij te bidden dat ik
zwanger zal worden.
XXX
|