Uit: India Nu 179/180 (mei-aug 2009)


One in a billion
India telt meer dan één miljard mensen. Wie zijn ze? En wat doen ze iedere dag? De redactie vraagt het hen voor u
Ambika Mukherjee (35) trouwde voor Indiase begrippen laat. Anderhalf jaar geleden trad zij in het huwelijk met een Indiase man uit de IT-wereld. Vrijwel direct verhuisden zij naar Phoenix in de Verenigde Staten waar hij voor hun huwelijk al werkte. Ambika werkte in haar thuisstad Kolkata als lerares geschiedenis en Engels in het middelbaar onderwijs. In Phoenix geeft zij nu bijles. Na bijscholingen wil zij als volwaardig docente voor de klas terugkeren.


Wat heb je gedaan vandaag en wat zijn je plannen voor de rest van de dag?
Studeren! Ik ben hard bezig om mijn onderwijsbevoegdheid te behalen en dat betekent hard studeren. Eigenlijk is het belachelijk dat ik na bijna tien jaar ervaring voor de klas hier in Amerika weer opnieuw moet studeren om mijn lesbevoegdheid te behalen. Maar het zij zo. Ik bid elke dag tot Sarasvati dat het vlot gaat, want ik vind het frustrerend en vernederend dat ik niet voor de klas mag staan. Als bijleslerares sta ik wel eens in de klas met een pas afgestudeerde docent. Die jongen weet nog niets! De kinderen en ouders dachten in het begin dat ik de docente was.

Je bent voor Indiase begrippen laat getrouwd. Waarom?
Mijn ouders zijn jaren bezig geweest om een geschikte echtgenoot voor me te vinden. Maar dat liep op niets uit. Indiase mannen zijn bang voor mij omdat ik hoogopgeleid, zelfstandig en zelfverzekerd ben. Ik ben niet volgzaam zoals Indiase mannen van hun vrouw verwachten. De meeste huwelijkskandidaten stelden als eis dat ik zou stoppen met werken en thuis zou gaan zitten. Dan haakte ik steeds af.

Hoe vonden je ouders dat?
Ik heb heel veel ruzie met mijn ouders gehad. Ze vonden dat ik niet normaal was. Bovendien vonden ze dat ik hen gezichtsverlies gaf door steeds kandidaten af te wijzen. Maar een leven binnenshuis is gelijk aan niet leven. Dan zou ik liever nog mijn leven lang ongehuwd blijven. Natuurlijk wilde ik diep in mijn hart een man en kinderen. Dus bleef ik bidden dat de goden mij een man zouden geven. Mijn ouders hadden de moed opgegeven om mij als modelvrouw het huis uit te laten gaan. Ik heb minnaars gehad en ik ben niet als maagd het huwelijk ingegaan. Hoewel wij er nooit over spraken, wisten mijn ouders dat. Maar ik heb hun rol als opvoeders altijd gerespecteerd en heb gewacht tot er zich door hun inspanningen een geschikte kandidaat zou aandienen. Zelf met een partner aankomen, zoals hier in Amerika normaal is, is voor mij nooit een optie geweest.

Je bent nu toch getrouwd. Hoe heb je je man ontmoet?
Op een dag was het raak. Er was weer een reactie gekomen op een bericht van mijn ouders in de wekelijkse bijlage met huwelijksadvertenties van een krant. Er kwam een mailwisseling op gang tussen mijn ouders en die van mijn man. Er volgde een ontmoeting. Nog een tweede. Toen stelden onze ouders mijn man en mij aan elkaar voor. Het klikte meteen. En hij is heel knap! Hij zat er niet mee dat ik wilde werken. Dat vond hij normaal. Zijn tijd in Amerika heeft hem veranderd op dit punt, zegt hij zelf. Binnen een maand na onze ontmoeting zijn we getrouwd. Twee weken na het huwelijk zijn we samen naar Amerika gevlogen.

Hoe vind je het dat je in Amerika woont in plaats van in India?
Ik denk dat ik niet met een traditionele Indiase man in India had kunnen trouwen. Die zijn veel te conservatief voor mij. Het liefst zou ik in India wonen. Dat is mijn thuis. Maar het leven hier is goed. En zolang het nodig is om geld te verdienen voor onze families en voor onze toekomst, zullen we hier blijven.

Hoe zie je je toekomst?
We zijn samen redelijk gelukkig. Financieel is alles op orde. Maar in anderhalf jaar huwelijk ben ik nog steeds niet zwanger en dat geeft de nodige spanningen. Gelukkig steunen we elkaar. Met mijn man, met mijn baan, met wie weet een leven terug in India, en vooral met een gezin, is mijn leven compleet. Ik zou aan iedereen die dit leest willen vragen voor mij te bidden dat ik zwanger zal worden.

XXX



terug
Kinderarbeid & Onderwijs
HOME Landelijke India Werkgroep
tijdschrift INDIA NU
Landelijke India Werkgroep - 11 juli 2009