terug

door: Nadine Willemsen Besef dat kinderarbeid verkeerd is, komt langzaam op gang in India Kinderhanden aan jouw kleren Als jongere met een krappe portemonnee, wil je natuurlijk je kleding en andere hebbedingetjes zo goedkoop mogelijk aanschaffen. Dat hippe shirtje, die lekker ruikende wierookstokjes. Maar heb je er wel eens bij stilgestaan dat die leuke, goedkope dingen misschien door kinderen zijn gemaakt? Heel eerlijk, ik ook niet. Van 4 tot 16 augustus was ik, Afterschoolredacteur Nadine, in India om te bekijken hoe en waar kinderen werken, of het nodig is dat ze werken, wat er aan gedaan wordt om de situatie voor kinderen te verbeteren en wat Nederlandse jongeren kunnen doen om de kindarbeiders in India te helpen.* In India ontkom je er niet aan door kinderen te worden geholpen. Een jongetje van nog geen tien serveert mijn eten. De hele dag door werkt hij, zeven dagen per week. Een iets oudere jongen weegt de vruchten af die ik aan zijn kraampje op de markt koop en geeft een gulle lach als ik hem op de foto wil zetten. Voor een foto lachen ze allemaal hun tanden bloot. Maar achter die grote grijns gaat vaak een verhaal schuil over een jeugd, dat niet lijkt op het verhaal van de jeugd van een Nederlandse jongere. Zoals dat van een vijftienjarig meisje dat werkt op een katoenplantage. Haar naam krijgen we niet eens te horen. Ze mag eigenlijk niet eens met ons praten, maar vertelt toch gauw haar verhaal. Gebukt gaat ze langs de verschillende planten om de bloemen eraf te plukken en de struiken te controleren. Haar rug staat al enigszins krom van het werk dat ze al sinds haar vijfde doet. Naar school gaan, om te leren lezen en schrijven en zo betere kansen voor de toekomst te creëren, kan ze naar eigen zeggen niet meer. Ze vindt zichzelf te oud. ‘Als ik nu nog naar school zou gaan, zou ik zo ver achterliggen op mijn vriendinnen en dus alleen moeten gaan. Dat vind ik niet leuk en daarom ga ik niet meer’, stelt ze. Het is gemakkelijker om maar te ontkennen dat je iets graag zou willen, dan toe te geven. Dat moet zoveel pijn doen. Want op de vraag of ze later haar eigen kinderen wel naar school zal sturen, is haar overduidelijke antwoord ‘ja’. Je zou kunnen denken dat kinderarbeid nodig is in een ontwikkelingsland in India. Veel mensen proberen hun hoofd boven water te houden en om genoeg geld binnen te krijgen, moet elk gezinslid zijn steentje bijdragen. Toch is het anders, laten veel kinderen weten. Hun ouders zitten vaak werkloos thuis, de kinderen mogen het werk doen. Ook alcoholisme is op sommige plaatsen een groot probleem. Een kind werkt, zijn vader koopt drank van het verdiende geld. De MV Foundation probeert ouders ervan bewust te maken, dat zij meer werk zouden kunnen verrichten dan hun kind en daarvoor ook nog een beter loon ontvangen. Daarnaast hamert de MV Foundation op onderwijs, waarmee de kinderen een beter toekomst hebben. Onderwijs? In sommige dorpen hebben ze daar nog nooit van gehoord. In het district Adilabad wonen nog verschillende volksstammen. Bij een volksstam die nog net met de auto te bereiken is en waar ze sinds 1946 geen buitenlanders meer hebben gezien, wisten ze niet eens wat onderwijs was. Dat kinderen daar werkten, was heel normaal. Inmiddels gaan praktisch alle kinderen daar naar school. Zoals het heel groot op een schoolgebouw staat: Onderwijs is geen voorbereiding op het leven, onderwijs is het leven zelf. Onderwijs is hét middel tegen kinderarbeid. Zo zorgt de MV Foundation ervoor dat er aan jouw lijf geen kinderhanden hebben gezeten. Wat kun jij doen? Houd de websites www.jongerentegenkinderarbeid.nl en www.stopkinderarbeid.nl in de gaten. * De reis werd georganiseerd vanuit 'Stop Kinderarbeid - School, de beste werkplaats', een gezamenlijke campagne van Hivos, Landelijke India Werkgroep, FNV Mondiaal en de AOb.

terug LIW in de pers Kinderarbeid & Onderwijs HOME Landelijke India Werkgroep

Landelijke India Werkgroep - 8 september 2006